Geachte zeer gewaardeerde heer, mevrouw,
Wij hebben een africaanse kerk en zijn afhankelijk van andere kerken voor onze hostie.Ik heb gezegd dat ik wil gaan kijken wie ons die hostie kan verkopen voor onze kerk. Ik ben blij met welke mensen u werkt. Wij werken met verslaafden om ze weer in de maatschappij terug te laten keren. Wij christenen moeten streven Gods werk te verrichten om een ieder gezond of niet of wat voor beperkingen dan wij moeten helpen om weer erbij te laten horen. Graag hoor ik van u of wij bij u de hostie kunnen kopen en wat de kosten hiervan zijn.
Ik dank u en een gezegende werkweek.
Met vriendelijke groet,
Mevr. Diana Aida Haman

Rene, Jan Keizer en andere lezers, nu jullie het over de hostiepap schrijven, weet ik heel goed dat de meesten van de jongens als meisjes walgen van de hostiepap waar hier en daar dikke klonters inzaten. Of ik hostiepap lekker vond of niet en ik kreeg wel vaker twee borden pap, niet dat het moest of ik het lekker vond, want ik had in die tijd vaker vreselijk honger in mijn pubertijd. Andere keuze, zoals brood, enz. dan die klonterige pap was er niet voorhanden. Spreekwoordelijk was het: ,JE MOET ETEN WAT DE POT SCHAFT' en dat gold voor iedere jongen als meisje. Broeders en oud-leerlingen aten nooit van dat klonterige hostiepap. Ze kregen broodmaaltijd net als bij de broeders.
Dat ik vaker honger had in de avond na school en ambacht na gedane arbeid en lessen is weer spreekwoordelijk: ,HONGER MAAKT RAUWE BONEN ZOET' en dat moest je weten wat het echt betekent.
In het laatste schooljaar bezochten wij met een paar klasgenoten in de middagpauze de boerderij dat toen nog naast de wasserij lag, waar de latere Martha-pension in de plaats kwam. Wij bezochten ook de varkensschuur, waar varkens knorrend en schreeuwend om eten. Wat ons opviel was dat er naast de troggen een aantal grote bakken stonden als voorraad en er lagen hopen hostie-afval afkomstig van de hostiebakkerij en zei ik toen tegen mijn andere vrienden: ,Wij krijgen allemaal HETZELFDE eten als de varkens' Tegen de directeur die ook vaker de boerderij bezocht, zou ik het hem niet durven zeggen en de broeders zeker ook niet.
Dat ik tijdens mijn pubertijd vaker honger had en tijdens middageten at ik zelfs 2 borden stampot, lekker of niet maakte mij niets uit. De gekookte spek, waar enkel varkensharen en beetje bloed nog aan de huid zaten, gooide ik net als vele anderen dat vies spek het liefst in de wc wegspoelden. Ik vond dat niet slim van de meesten die dat deden. Ik had dat spek enkele keren over dat beruchte muur gegooid zodat het op het pad van de pastorietuin terecht kwam. Mr. directeur van Overbeek en andere priesters zouden dat zeker gezien hebben tijdens zijn breviergebed in de tuin en zal wel zeker meerdere keren klachten binnengekregen hebben van de tuinman. Later werd het doorgegeven in de centrale keuken en ze schaften dat af. In plaats van dat vieze spek, waar iedereen ervan kon kotsen, kregen wij tijdens middageten voortaan, kroketten, gehakt, braadworst, balkenbrij enz. En dat was begonnen in 1954. Je kon het beter aan de bel trekken bij de directeur.

Jan Jonkman

Lezers en kijkers. Vroeger ik ben en de klasgenoten met Br Judocus samen naar de hostiebakkerij daar was zeer ouderwets. daar zag ik hoe de hostie wordt gebakt en de afval wordt er uit gehaald en legde in de bak of emmer. dat wordt gebruikt de voeden voor de varkens en begon ik mijn hersen terug laten draaien van mijn jeugd 6 jaar in de kleine eetzaal s avonds om 7 uur zag de grote pan met de lepel, schept de pap met de dikke bolletje hostie in mijn bord en begon ik de misselijk en kon niet eten. ik wordt zo erg gedwongen door Br Fraternus dat moest ik de hostiepap eten, dat doet ik het niet en neemt Br Fraternus de bord mee in de kast bewaren voor de volgende ochtend weer terug op de tafel en moest ik die opeten en bleef ik weigeren , kreeg ik de pak slaag en moest ik de bord mee nemen naar de speelplaats in de hoek stond met de bord de hostiepap moest eten. Dan ben ik nog steeds kwaad en overgiet ik de hostiepap op de grond van de speelplaats. Br Fraternus was zo erg woedend en kreeg ik veel pijnelijk door hem heeft hard geslagen en later naar de linnenkamer begon Br Fraternus mij verliefd met kusjes en vrijen. en volgende keer toch opnieuw hostiepap bij mij in bord en mocht ik de hostie opzij leggen. en ander mocht eten. maar het smaakt niet zo lekker. Dus noemt ik de kleine dove jongens wordt veranderd op dove biggen. de apart de rijke jongens kregen de speciaal avondeten boterhammen met de vleeswaren. ze lachten en spotten tegenover de arme dove jongens dat vond ik zeer verschrikkelijk. Onbegrijpelijk ! waarom doet Mgr Hermus als de directeur zelf goed heeft gekeurd naar de rijke en arme doven die de afhankelijk van het eten. Gelukkig later wordt door de onderdirecteur J v Overbeek heeft de apart van de rijke en arme jongens geheel van de tafel geveegd. nou de arme jongens de andersom terug naar de rijke jongens hun lekker uitlachen en spotten. veel jongens deden de afval van hostie in de gevouwen papieren en zakdoeken mee naar de wc hebben wegegooid. en andere jongens slikken de hostie naar hun maag. ik geloof dat de enige broeders hadden wel gezegd dat de dove varkens aten zo lekker smakelijk naar de hostiepap. later wordt alles veranderd dat de afval hostie voortaan naar de boerderij waar daar de varkens vreten altijd lekker die brengen ze een vette spek. Daarom ik heb nog hekel op de hostiebakkerij dat ik vroeger op ivd heb meegemaakt zoals ik ben een echte slaaf van ivd. Ik geloof dat nu de volwassen dove mannen willen er niets van weten over de hostiebakkerij. Nu de moderen hostiebakkerij die was opgericht in 1840 op ivd bracht de goede inkomen van het verkoop in geheel Nederland en het Buitenland. daar werken de normaal personeel niet zoals van het vroeger de leiding van de Zusters. Vroeger op ivd heb ik elke morgens in de kapel onder de H. Mis de H. Hostie ontvangen.oke dus hoort er niet bij in de pap dat noemt de hostiepap dat was een mooie uitvinding van ivd dat is zeer belachelijk.dus vergeet ik die maar!!!! Rene van der Veen.

Verhaal over Hostiepap

De 83-jarige Anneke Evers kwam als jonge meisje naar het Instituut voor Doven. Inmiddels woont ze zo´n 78 jaar. Denkend aan vroeger komen allerlei herinneringen naar boven over het oude internaatsleven.

Haar verhaal
`Het was heel moeilijk toen ik hier kwam. Ik moest veel huilen. Moeder stierf toen ik 6 jaar oud was en papa kon niet vaak komen. Elke dag moesten we naar school en hard werken in de wasserij. Zaterdags schrobden we speelplaats. Op zondag gingen we tweemaal naar de mis. Van mijn vijfde tot m´n vierenzestigste heb ik altijd hard gewerkt. De nonnen verzorgden alles, de kleren, het eten. Er waren lieve nonnen bij, maar ook strenge. Ik had veel vriendinnetjes, maar geen vriendje, want dat mocht niet van de zusters. De nonnen mochten ook geen vriendje hebben.
We sliepen in een grote zaal met dertig tot veertig meisjes. Je moest opschieten en slapen, want de zusters sliepen op de zaal. Om zes uur stonden we op. Om zeven uur gingen we naar de kapel. Daarna naar school. Op woensdagmiddag waren we vrij. Dan gingen we in rijen van twee wandelen door het dorp. Op maandag aten we zuurkoolstampot met spek en ´s avonds pap uit de hostiebakkerij. We moesten alles opeten. Maar wat ik niet lustte, deed ik een papiertje en gooide het weg. Soms spuugde ik het eten op de WC weer uit. Zo vies vond ik het. In 1955, toen het Martha pension klaar was, werd alles beter. Ik kreeg een eigen kamer. Ik heb het nu nog steeds erg naar mijn zin. Ik ben heel gelukkig. We maken vaak reisjes. Ik ga graag naar buiten en winkelen in Den Boch, de schade inhalen!´
Anneke Evers, bewoonster van de afdeling Martha, interview 2002 uit de boek Doorbroken Stilte.

Beste kijkers en lezers

Hostiebakkerij St. Michael werd in 1844 opgericht door de zusters van het Instituut voor Doven te St. Michielsgestel. Medewerkers en leerlingen van het instituut zijn werkzaam in zowel de bakkerijen als in de verpakking van hosties. Op deze manier worden zowel extra inkomsten gegenereerd voor het instituut alswel maken de doven en slechthorenden kennis met de arbeidsmarkt. De hosties worden geproduceerd voor kerken in Nederland, USA, Groot-Brittannië en Suriname en missionarissen elders in de wereld. Na vele jaren wordt een nieuw pand betrokken aan de Mgr. Hermuslaan op een steenworp afstand van de oude bakkerij.
De hostiebakkerij is één van de grotere hostiebakkerijen en maakt nu deel uit van Kentalis. Er worden per jaar ongeveer 70.000.000 hosties, ook gluten-vrij, geproduceerd
Vroeger moesten de meisjes en jongens hostiepap (restafval van hostiebakkerij) eten. Dit was ook bestemd voor de varkens uit de boerderij naast IvD. Deze stomme dieren vonden zeker heerlijk !
Erg belachelijk en waanzinnig! Later hoefden IvD-leerlingen afschuwelijk pap niet meer eten.

Jan Keizer